Ideologią stojącą za powołaniem do życia Nucleus Roots było stworzenie możliwości korzystania ze studia nagraniowego dla wielu oczywistych talentów reggae zamieszkałych w Manchesterze. Stopniowo studio rozbudowywało się a wraz z nim katalog współpracujących artystów, aranżacji i nagranych utworów. Następnie Nucleus Roots Studio stworzyło platformę dla artystów w formie grupy muzycznej Nucleus Roots.
Zespół uformował się w 1996 roku na gruzach cenionej manchesterskiej formacji punky reggae Community Charge. Na samym początku Nucleus Roots byli 10-osobową grupą reggae w której składzie udzielało się kilku bardzo szanowanych w Wlk. Brytanii muzyków z Paulem Lush'em (bass), Richie Sliva (perkusja), Peterem Teck (klawisze i syntezatory), Steely'm i Gary'm (gitary), Mikey'em Congo (instrumenty perkusyjne), Clive'm Stuartem prowadzącym sekcję dętą Nucleus Roots oraz utalentowanym wokalistą Mosesem eksplodującym tekstami Des Nia Lashimba.
Z tak mocną ekipą w składzie oraz serią dobrze przyjętych koncertów na swym koncie, Nucleus Roots wkrótce zbudowali sobie liczną grupę fanów oraz szacunek wielu rootsowych sound systemów. Manchesterski sound system wagi ciężkiej Freedom Masses porównywał Nucleus Roots do Joe Gibbs
Jesienią 1998 roku bazująca w Manchestrze organizacja Potential Development zaproponowała Nucleus Roots pozycję supportowania sound systemu z Leeds - Iration Steppas. Jako że scena była mała, Nucleus Roots postanowili zabrać ze sobą sprzęt ze swojego studio zamiast wszystkich żywych muzyków. Do mixu zaprosili starego kumpla z Community Charge - Johno aka Dub Dadda (występował jako wokalista Zion Train na festiwalu w Bielawie 2003). Impreza wypadła na tyle dobrze, że nowa formuła Nucleus Roots przetrwała i wyznaczyła nową, ekscytującą ścieżkę.
W 1999 roku Continental Drifts namówili Nucleus Roots do zagrania na festiwalu Glastonbury. Koncert został przyjęty doskonale a grupa później została wybrana "najlepszym wschodzącym undergroundowym wykonawcą roku" . To ustabilizowało ich silną pozycję w kręgu podziemnej brytyjskiej sceny. W następstwie zagrali wiele sporych koncertów w Wlk. Brytanii oraz w Europie. Stali się stałym elementem festiwalu Glastonbury grając na scenach: Firestarter (1999), the Avalon and Greenpeace Stage (2000) osławionej Jazz Stage (2002) oraz anarchistycznej Lost Vagueness big top (2003).
Nie będąc w stanie znaleźć satysfakcjonującego dystrybutora w Wlk. Brytanii, Nucleus Roots zaczęli spoglądać bardziej w strone kontynentu i porozumieli się co do dystrybucji ich muzyki z Too Good Distribution we Francji oraz Universal Egg w pozostałych częściach Europy.
Stali się łatwo rozpoznawalni po wydaniu czterech już klasycznych albumów z charakterystycznym, własnym brzmieniem roots. Ostatni z nich - "Heart of the Matter" , we wspaniały sposób ukazuje talenty skupione wokół ich studio. Dzięki wokalnym udziałom Mosesa, Country Culture, Simona Dana, Ossie Gada, Dona Hartley'a, Desnya i Stix Dana, daje on możliwość zapoznania się z różnorodnością utworów w stylu jamajskich studiów lat 70. i 80. Wszystko to doprowadziło to do ich współpracy z takimi wiodącymi artystami reggae w Wlk. Brytanii i poza nią jak Twinkle Brothers, Misty in Roots, Dub Syndicate, The Natura-ites, Jah Shaka, Aba Shanti czy Fred Locks.
Konsekwentnie realizują swą ideę "digital vibration inna old school inspiration" - połączenia nowoczesnych ciężkodubowych cyfrowych beatów z melodią, przekazem i wokalistyką wspaniałego klasycznego roots reggae.
Nucleus Roots po raz pierwszy pojawili się w Polsce w czerwcu 2003. Zagrali w trakcie Dni Miasta w Zgorzelcu oraz w sopockim Sfinksie i opolskim MOK. Udowodnili, że są zespołem na bardzo wysokim poziomie muzycznym i zapewniają solidny show opierający się na perfekcyjnym brzmieniu, porywających kompozycjach oraz dialogu trzech doświadczonych wokalistów, którzy doskonale wiedzą po co są na scenie.
