STACEY KENT W SYNAGODZE POD BIAŁYM BOCIANEM

"Summer Me, Winter Me" to znakomity program składający się z trzech oryginalnych utworów i dziewięciu standardów, w większości zaczerpniętych z repertuaru "filmowego", "muzycznego", "brazylijskiego" i "chanson", z silnym akcentem na Francję i Paryż.

Stacey Kent jest wokalistką jazzową, z ogromną rzeszą fanów na całym świecie mająca na swoim koncie mnóstwo wyróżnień i nagród, w tym nominację do nagrody Grammy. Jej albumy, w tym wydane w Blue Note, osiągnęły sprzedaż przekraczającą 2 miliony i przez lata pokrywały się złotem, podwójnym złotem i platyną osiągając wielokrotnie pierwsze miejsca listach przebojów.

BIOGRAFIA

Stacey Kent dorastała na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych jako absolwentka literatury porównawczej o duszy muzycznej. Po ukończeniu studiów na Sarah Lawrence College w Nowym Jorku, przypadkowe zrządzenie losu zaprowadziło ją do Londynu, gdzie zapisała się na studia muzyczne na Guildhall School of Music and Drama. Tam poznała swojego przyszłego męża i partnera muzycznego, Jima Tomlinsona.

Droga muzyczna Kent rozpoczęła się w dzieciństwie, gdy uczyła się gry na pianinie. Jej niezwykle wyczulone ucho i naturalny głos sprawiły, że brała udział w szkolnych produkcjach muzycznych i często można było ją usłyszeć śpiewającą na improwizowanych koncertach w kawiarni college'u. Jednak niewiele wskazywało na to, że w przyszłości zdobędzie międzynarodową sławę. Posiada łącznie 11 albumów studyjnych, w tym platynowo nagrodzony i nominowany do Grammy album "Breakfast On The Morning Tram" (EMI/BLUE NOTE 2007), a także imponującą listę współprac. Stacey występowała na scenach ponad 50 krajów w trakcie swojej kariery, początkowo zdobywając uznanie w londyńskich klubach jazzowych, zanim wydała swój pierwszy z serii 6 albumów, "Close Your Eyes" (1997), nakładem wytwórni Candid. Jej drugi album, "The Tender Trap" (1999), przyciągnął uwagę publiczności jazzowej w Stanach Zjednoczonych, kiedy pojawiła się w programie "CBS Sunday Morning" i "All Things Considered" na NPR. Po tym sukcesie przyszły kolejne albumy i nagrody. "Let Yourself Go", hołd dla Freda Astaire'a, ukazał się w 2000 roku, a "Dreamsville" (2001) przyniosło Stacey tytuł Jazzowego Wokalisty Roku na "BBC Jazz Awards". "In Love Again", z kolekcją utworów Richarda Rodgersa, został wydany w 2002 roku. "The Boy Next Door" (2003) był ostatnim albumem wydanym przez Candid i pierwszym, który zdobył status złotej płyty.

W tym okresie Stacey umocniła swoją reputację wokalistki zdolnej nadać oryginalny charakter imponującemu repertuarowi standardów. Jej umiejętność wyrażania emocji poprzez wyrafinowany i minimalistyczny styl została zaprezentowana na albumie Jima Tomlinsona, "The Lyric" (Token), który zdobył tytuł Albumu Roku na "BBC Jazz Awards" w 2006 roku. Ten album przyciągnął uwagę wytwórni Blue Note, z którą podpisała kontrakt w 2007 roku. Z każdym kolejnym albumem styl Stacey stawał się bardziej dopracowany, a jej artystyczna wizja poszerzała się. Jej poszukiwanie nowych piosenek skierowało ją poza Wielki Amerykański Songbook, w stronę francuskiej chanson i muzyki brazylijskiej, które coraz bardziej zaczęły stanowić część jej repertuaru.

Repertuar Stacey zawiera coraz więcej utworów napisanych specjalnie dla niej przez Jima Tomlinsona z różnymi autorami tekstów, w tym laureata Nagrody Nobla, Kazuo Ishiguro. Pomysł na śpiewanie własnych kompozycji pojawił się podczas lunchu z Ishiguro. Rozmowa skupiła się na muzyce i repertuarze, co zaowocowało pomysłem napisania serii piosenek dla Stacey, które skupiały się na tematach pamięci, podróży i miłości, często pojawiających się w jej repertuarze. Z tej rozmowy narodziły się piosenki na album "Breakfast On The Morning Tram". Stacey nagle przekształciła się z wokalistki Wielkiego Amerykańskiego Songbook w artystkę o niezwykle osobistym i charakterystycznym repertuarze. Pierwsza współpraca między Ishiguro, autorem tekstów, a Tomlinsonem, kompozytorem, "The Ice Hotel", zdobyła pierwszą nagrodę w międzynarodowym konkursie kompozytorskim. Od tego czasu wszystkie albumy Stacey zawierają oryginalne piosenki skomponowane przez Tomlinsona, z tekstami w języku angielskim, francuskim i portugalskim.

Kent kontynuowała intensywne tempo nagrywania i koncertowania. Jej pierwszy album dla Blue Note został wydany w 2009 roku, a następnie pojawił się album "Raconte-Moi", całkowicie w języku francuskim, który osiągnął status złotej płyty. Została zaproszona do wykonania programu w języku francuskim na Festiwalu Francofolies i uhonorowana tytułem Chevalier Dans L'Ordre Des Arts et Des Lettres. Jej pierwszy album koncertowy, "Dreamer In Concert" (EMI 2011), został następnie wydany, a także album "The Changing Lights" (Warner 2013), który bardziej niż jakikolwiek inny album ukazuje wpływ Brazylii na muzykę Stacey.

Podczas pierwszej wizyty w Brazylii w 2007 roku, gdzie wystąpiła na festiwalu TIM, Stacey obiecała sobie, że nie wróci, dopóki nie nauczy się portugalskiego. Zgodnie z obietnicą, zapisali się razem z Jimem na letni kurs Middlebury College, gdzie wcześniej uczyła się francuskiego, włoskiego i niemieckiego. Powróciła na kolejne dwie letnie sesje, dzięki czemu obecnie biegle posługuje się portugalskim, obok innych języków. Podczas kolejnych wizyt w Brazylii spotkała wielu swoich muzycznych idoli, w tym Marcosa Valle, Edu Lobo i Roberto Menescal. Nagrała z Vallem i Menescalem, zostając zaproszona do wspólnego nagrania na albumie "Ao Vivo" (Sony 2013), który obchodził 50 lat kariery Vallego. DVD i dokument o ich współpracy i przyjaźni zostały wydane w 2016 roku.

Z Roberto Menescalem Stacey nagrała "Tenderly" (Sony 2015), intymną kolekcję standardów, które prezentują jej kryształowy głos i ciepłą grę na gitarze Menescala. Magazyn Jazzwise nazwał album "niezwykle pięknym spotkaniem umysłów". To pierwszy album ze standardami, który Stacey nagrała po dziesięciu latach, i pokazuje jej rosnący talent interpretacyjny.

Trasa "I Know I Dream" Stacey trwa nadal na całym świecie, z wyprzedanymi koncertami i występami na festiwalach. Szczegółowe daty można znaleźć na jej stronie na BandsInTown.